Dit decennium wordt door velen omschreven als de periode waarin nieuwe productietechnieken onze manier van werken definitief zullen veranderen. Een aantal kanshebbers lijken intussen ook langzaam door te breken. Natuurlijk blijft technologie evolueren en zal lang niet elke productietechniek de tand des tijds doorstaan, maar deze nieuwste productietechnieken zijn stuk voor stuk kanshebbers om productieomgevingen definitief te veranderen.
Het decennium van de cobots
Robots en productieomgevingen zijn al langer een geslaagde combinatie. Zo beperkten robots zich vaak tot één enkele specifieke repetitieve taak uit te voeren. Vaak vervangen ze taken die ook mensen kunnen uitvoeren. Cobots (collaborative robots) werken daarentegen samen met mensen. Ze zijn flexibel inzetbaar en ondersteunen en ontlasten mensen, terwijl ze verschillende taken kunnen uitvoeren. Nieuw is het concept zeker niet. Er zijn bijvoorbeeld al cobots die mensen helpen om vliegtuigen te inspecteren, terwijl medische cobots zoals Da Vinci chirurgen al langer bijstaan tijdens operaties.
De verwachting is dat cobots steeds vaker hun intrede zullen doen in productiebedrijven. Een voorbeeld hiervan is de cobot van Olmia Robotics die machines voor CNC draaien automatisch laadt en lost, ook wanneer er geen mens in de buurt is. Terwijl het met behulp van zijn omgevingsscanner z’n gedrag aanpast als er mensen in de buurt zijn.
De praktische doorbraak van 3D-printing
3D-printing bestaat al langer, maar begint nu pas echt door te breken. Het is het gevolg van de vele nieuwe materialen, productieprocessen en softwaremogelijkheden. Denk bijvoorbeeld aan het gelijktijdig printen met meerdere 3D-filamenten, waardoor er meer mogelijk is dan alleen prototypes maken. Ook op vlak van bioprinting zitten er een aantal doorbraken in de pijplijn. Als de trend zich doorzet, zullen delen van het productieproces steeds vaker vervangen worden door 3D-printers die de bevoorrading van de assemblagelijn verzorgen.
Het biedt onder andere mogelijkheden tot verregaande hyperindividualisering, waarbij consumenten in detail kunnen kiezen hoe hun schoeisel, smartphone of beeldscherm eruit hoort te zien. Dergelijke zaken zijn ook nu al mogelijk, maar niet in de vorm van goedkope massaproductie. Hoe dan ook zal het de volledige logistieke keten overhoop gooien, zal de benodigde productieoppervlakte afnemen en hoeven individuele onderdelen niet langer vanuit alle uithoeken van de wereld verscheept te worden. Voor de gebruikte grondstoffen blijft dat natuurlijk wel gelden.
Big data en AI, nu ook voor productietechnieken
Big data en artificiële intelligentie zijn eveneens niet nieuw. Verzekeraars gebruiken het bijvoorbeeld om op basis van hun klantenbestand individuele risico’s in te schatten. Hierdoor kunnen ze een economisch model ontwikkelen met concurrentiële tarieven. Eigenlijk weten ze maar al te goed hoe groot het risico is, wat dan weer bepalend is voor de prijs van het verzekeringsproduct. Hetzelfde kan echter ook worden toegepast in het kader van productietechnieken.
Nu is het bijvoorbeeld zo dat men bij het CNC frezen telkens opnieuw de machine moet instellen en programmeren. Aan de hand van big data en zelflerende algoritmen kan de machine dan zelfstandig nagaan hoe hij het best aan de slag gaat. Nog mooier wordt het echter wanneer machines niet individueel data analyseren, maar ook onderling gegevens uitwisselen. Hierdoor weet de volgende machine al meteen hoe de afwerking moet gebeuren, terwijl nog een andere machine instaat voor de kwaliteitscontrole. Uiteraard werken zij hiervoor samen met mensen die de eindbeslissing hebben, waardoor het in feite gaat om een combinatie van robots, artificiële intelligentie en big data. Of hoe sciencefiction steeds sneller realiteit lijkt te worden.
